Κάποτε ήμασταν παιδιά

Ήταν το καλοκαίρι του 2000 (14 Αυγούστου) και του 2002 (20 Ιουλίου) - για το βίντεο. Ήμουν παιδί τότε, δεν είχαμε κομπιούτερς, playstations, τάμπλετς, είχαμε μόνο τους φίλους μας...

... απλά τους φίλους μας, τίποτα άλλο, ούτε παιχνίδια, ούτε όπλα, ούτε σκοτούρες! Ήμασταν απλά εμείς, εμείς ο Πέτρος, ο Γιώργος, ο Τάκης, ο Κώστας, ο Πάνος, ο Γιάννης, ήμασταν με παρατσούκλια, ο Μόργκαν, ο Γυαλάκιας, ο Μπόγρης, ο Τσιφάμης, ο Φάτσας, ο Μπολιάρης, ο Τρακατρούκας δε μας ένοιαζε... ήμασταν φίλοι, πραγματικοί φίλοι. Τα μεγάλα προβλήματά μας, μικρά σε άλλους τα λύναμε μαζί, δεν τα βάζαμε στο facebook (ούτε tagg μήτε post), δεν υπήρχε τίποτα σαν κι αυτό, τίποτα σκοτεινό, να μας κρατήσει στα σκοτεινά του σπιτιού μας δωμάτια, υπήρχε μόνο η παρέα, τα παιδιά που λέγαμε, η απάντηση στη μάνα μας,

 "- Πού πας;"

 "- πάω στα παιδιά"...

Παίζαμε στην αυλή του Αγίου Δημητρίου του Ορεινού Κορακοβουνίου, παίζαμε μακρυά γαϊδούρα, πρωτηλιά, ποδόσφαιρο και άλλα πολλά! Δεν μας ένοιαζαν τα πλήκτρα, οι οθόνες, μας ενδιέφερε να έχουμε τους φίλους μας( σε μία λίστα φαντασμάτων, στους ανύπαρκτους), να μοιραστούμε πράγματα και στιγμές μαζί.

Παίζαμε έξω, στα χώματα, στις πλάκες... παίζαμε επικίνδυνα για εσάς τώρα, αλλά ποτέ δεν κτυπήσαμε, δε τρομάξαμε, δε φοβηθήκαμε. Κι αν έβγαινε αίμα, λέγαμε να φύγει το σκοτωμένο αίμα, το κακό και συνεχίζαμε, όλοι μαζί, οι φίλοι το παιχνίδι μας! Γιατί ήμασταν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!

Παίζαμε! Σκεφτείτε όλοι σας πως ήμασταν, πως συνεχίσαμε και πως θέλουμε τα παιδιά μας! Άραγε τα θέλουμε όπως τα βλέπουμε; Δε νομίζουμε... τα θέλουμε όπως εμείς, γιατί όμως κάνουμε το αντίθετο;

Τελικά, η απλότητα κάνει τη διαφορά!

(το βίντεο είναι μια ευγενική προσφορά του Ιωάννη Κουρμπέλη του Γεωργίου για το χωριό μας)