Της χυλοπίτας το βάσανο...

Κάθε βράδυ με πιάνει μια μικρή λιγούρα να το πω, μια λαιμαργία, κάτι που θέλει να γευτεί ο ουρανίσκος μου λίγο τυράκι και μια φρυγανιά με μουστάρδα (η πικάντικη είναι ακόμα καλύτερη). Τις τελευταίες δύο ημέρες, εκεί που παλεύω με το γεύμα μου, στις τέσσερις το πρωί κτυπούν κουδούνια και πόρτες,...



... ταράζομαι, βγαίνω έξω στο μπαλκόνι να δω και τι βλέπω, τις φίλες και γειτόνισσες να περιμένουν να τους ανοίξω για να φτιάξουν χυλοπίτες. Σε καιρούς περίεργους, σα φαντάσματα οι γειτόνισσες και οι φίλες, μέσα στα άγρια χαράματα φτιάχνουν τα χειροποίητα ζυμαρικά τους, για να μη λείψει τίποτα από εμάς.

Προσκυνώ. Τι άλλο να πω. Κόβουν το ζυμάρι σε λωρίδες (λαζάνια) σε τετράγωνα (χυλοπίτες), με υπομονή και κέφι για να γεμίσουν τα στομάχια των παιδιών και των φίλων, αφού ένα είναι σίγουρο, πως από το Κυριακάτικο τραπέζι στο χωριό δε λείπει ο φίλος ή ο γείτονας.

Πρώτα από όλα, τιμή και δόξα στον ελληνικό καφέ με παξιμαδάκι  για να έρθουν γρήγορα οι δυνάμεις και να απλώσει το ζυμάρι.

Δεν θα σας γράψω τη συνταγή, απλά σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες για να δείτε οι νέοι πως φτιάχνουν τις χυλοπίτες και να θυμηθείτε οι παλιότεροι την αίσθηση να τρως το ζυμάρι ωμό και φυσικά στο τέλος σαν μάντεις οι μανάδες "μη θα σε πιάσει το στομάχι σου" να έρχονται και να επιβραβεύονται.

Αθάνατη ελληνική επαρχία με τα αρώματά σου, με τις κουβέντες σου και το κέφι σου, κέφι που περιγράφεται σε επιστροφή του μυαλού στα παιδικά μας χρόνια! Ευτυχώς που μεγάλωσα στο χωριό και έμαθα, είδα, μύρισα!

λαζάνια και χυλοπίτες

για το KWR,
MiC