Η Βία γεννά Βία και το γήπεδο δεν είναι ψυχίατρος

Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω σε ένα μικρό παιδί που θα με ρωτήσει τι κάνουμε όταν πάμε στο γήπεδο. Οι αντιδράσεις καθενός είναι υποκειμενικές και πολλές φορές αν και παρεξηγήσιμες κατανοητές.

Με ρωτά, 

- "πατέρα γιατί αυτός εκεί βρίζει την Παναγία και τον Χριστό; Αυτοί παίζουν και δεν μπορούν να αλλάξουν πάσα;"

- Όχι παιδάκι μου του λέω και χαϊδεύω απλά το κεφαλάκι του και τον σβέρκο του.

Με ξαναρωτά,

- "Γιατί αυτοί οι κύριοι φωνάζουν και βρίζουν τις μανάδες, την οικογένεια και τους συγγενείς των αντιπάλων; Τους έχουν κάνει κακό, τους πείραξαν, έτσι δεν είναι;"

- "Όχι παιδί μου καλό", απαντώ και στρίβω το ήδη χαμηλωμένο μου κεφάλι να μην κοιτώ τα μάτια του παιδιού μου.

- "μπαμπά, τι γίνεται με τους διαιτητές και τους επόπτες; Τους αρέσει να τους βρίζουν οι μεν και οι δε σε κάθε τους απόφαση;"

- "Αγάπη μου, άνθρωποι είναι και κάνουν λάθη".

μετά από λίγο...

- "πατέρα γιατί οι άνθρωποι αυτοί έχουν τόσο μίσος για τους συνανθρώπους τους, γι' αυτούς που δε γνωρίζουν, γι' αυτούς που με χαρά θα τελείωναν τη ζωή τους;;;"

- "παιδί μου... αυτοί... οι... " 

Δεν ξέρω τι να απαντήσω, πρέπει να ρωτήσω τον καθένα που έρχεται θυμωμένος στο γήπεδο, με όπλα με τον θυμό να ξεχειλίζει από παντού, τον θυμό για κάποιον που δε γνωρίζει, για κάποιον που μπορεί να βρεθούν και να γίνουν φίλοι, απλά με θυμό για τον συνάνθρωπό του.

Μία ιστορία σαν κι αυτή ήταν και ο Κώστας (Κατσουλης). Ένας απλός άνθρωπος που δεν πίστευε στη βία και πήγε καλοπροαίρετα να χωρίσει έναν ΓΕΛΟΙΟ καβγά για ομάδες, για ένα πρωτάθλημα που εκτός από αναγνώριση μόνο σε αυτούς που ασχολούνται με το τοπικό ποδόσφαιρο, δεν δύναται να δώσει κάτι άλλο... το ποδόσφαιρο, ένα ΠΑΙΧΝΙΔΙ.

Αναπαύσου εν ειρήνη, αυτή που τόσο ποθούσες και ας σκεφτούν οι άντρακλες που τους περισσεύουν τα πάντα, μα μόνο στα γήπεδα και όχι στη ζωή, τι θα πράξουν!

Για το KWR,

MiC

Υ.Γ. Θυμάστε τον Μιχάλη, έχασε την ζωή του σε παιχνίδι βόλεϋ γυναικών! Μάθημα ζωής.