Η περιφορά του Επιταφίου στο Κορακοβούνι

Η καμπάνες πένθιμες και ο ουρανός συννεφιασμένος, πενθεί κι αυτός τον θάνατο, με συνοδούς τους δεκάδες πιστών που συμμετείχαν στην πομπή της θλίψης και του πένθους, για το νεκροταφείο του Κορακοβουνίου.

Σκοτεινός ο δρόμος με τα κυπαρίσσια, σαν να πενθούσαν κι αυτά και δεν άφηναν το λιγοστό φως από τις λάμπες να δείξει τον δρόμο. Μέσα στο σκοτάδι, ο φωτεινός επιτάφιος, με τη συνοδεία των εγκωμίων έφτανε σιγά σιγά στο νεκροταφείο του χωριού, όπου τον προυπάντησε ο μεταλλικός ήχος της καμπάνας.

Μόνο τη Μεγάλη Παρασκευή ο χώρος του νεκροταφείου παύει να έχει την ανατριχιαστική μορφή και αίσθηση του θανάτου. Το φως από αμέτρητα κεριά και τα αναμένα καντήλια, οι συγγενείς και οι φίλοι που στέκουν πάνω από τα μνήματα, νικούν τον θάνατο, όπως τον νίκησε και ο Χριστός.